Το 1845 ένας νεαρός απόφοιτος του Χάρβαρντ εγκαταλείπει την πόλη και αποφασίζει να ζήσει στις όχθες της λίμνης Walden στη Μασαχουσέτη. Ο Henry David Thoreau εργάζεται, διαβάζει, στοχάζεται κρατάει ημερολόγιο και ανακαλύπτει τη δύναμη τη επαφής με τη φύση. Το βιβλίο Walden αποτελεί ένα προφητικό οικολογικό μανιφέστο. Να τι έγραψε ο Henry David Thoreau το 1854 για την εμπειρία του προσανατολισμού:
«Άκουσα πολλές φορές για ανθρώπους που χάθηκαν ακόμα και στους δρόμους του χωριού, κάποιες νύχτες που το σκοτάδι ήταν πολύ πυκνό ώστε μπορούσες να το κόψεις με μαχαίρι, όπως λένε. Κάποιοι που κατοικούν στην περίχωρα και είχαν έρθει για ψώνια με τα κάρα τους αναγκάσθηκαν να φιλοξενηθούν, μη μπορώντας να γυρίσουν σπίτι τους. Κάποιες κυρίες και κάποιοι κύριοι που είχαν πάει επίσκεψη έχασαν το δρόμο τους και έκαναν κύκλο μισό μίλι, αφού δεν έβλεπαν το μονοπάτι αλλά μόνο το αισθάνονταν με τα πόδια τους και δεν ήξεραν που έπρεπε να στρίψουν. Το να χαθείς στο δάσος, οποιαδήποτε ώρα της μέρας της νύχτας, με οποιονδήποτε καιρό αποτελεί μία εκπληκτική, αξέχαστη και πολύτιμη εμπειρία. Συχνά σε μια χιονοθύελλα, ακόμη και μέρα να είναι, βγαίνει κανείς σε κάποιο γνώριμο δρόμο κι όμως είναι αδύνατο να πει προς ποια κατεύθυνση βρίσκεται το χωριό. Αν και ξέρει ότι έχει ταξιδέψει σ’ αυτόν χιλιάδες φορές, δεν μπορεί να μπορεί να αναγνωρίσει κανένα σημάδι πάνω του, του είναι όσο ξένος θα ήταν ένας δρόμος στη Σιβηρία. Τη νύχτα φυσικά το ζήτημα γίνεται απείρως πιο πολύπλοκο. Στους καθημερινούς, απλούς μας περιπάτους καθοδηγούμαστε διαρκώς, αν και ασυνείδητα, όπως οι πλοηγοί από ορισμένους γνώριμους φάρους και ακτές και, αν ξεφύγουμε από τη συνηθισμένη μας πορεία, εξακολουθούμε να κρατάμε στο μυαλό μας το σχήμα κάποιου γειτονικού όρμου. Και μόνο όταν χαθούμε για τα καλά η όταν μας γυρίσουν από την άλλη – γιατί φτάνει να γυρίσουν τον άνθρωπο από την άλλη για να χαθεί- μόνο τότε, λοιπόν, εκτιμούμε πραγματικά την απεραντοσύνη και την παραξενιά της Φύσης. Ο καθένας μας αναγκάζεται να μαθαίνει εκ νέου τα σημεία του ορίζοντα κάθε φορά που ξυπνά, είτε από τον ύπνο είτε από κάποιον περισπασμό. Μόνο όταν χαθούμε – με άλλα λόγια, μόνο όταν έχουμε χάσει τον κόσμο- αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας, να συνειδητοποιούμε που βρισκόμαστε και πόσο απέραντη είναι η έκταση των συσχετισμών μας».
Κάπου 150-170 χρόνια μετά προσπαθούμε να πείσουμε τους υψηλά ιστάμενους για τα αυτονόητα. Όποιος εκπαιδευτικός η γονέας ενδιαφέρεται για το άθλημα ας επικοινωνήσει μαζί μας.
