Εισαγωγή
Δίπλα μου στο αεροπλάνο για Κουταισι κάθησε ένας θηριώδης Γεωργιανός. Όταν του είπα που θα πήγαινα έβγαλε ένα επιφώνημα επιδοκιμασίας.
-«Υπέροχα! Ήμουν οδηγός και πήγαινα προμήθειες στο Usguli. Τώρα είναι η καλύτερη εποχή. Τον χειμώνα έχει δύο τρία μέτρα χιόνι!»
Εξ όσων γνωρίζω πρόκειται για μια σχετικά άγνωστη στους Έλληνες ορειβάτες διάσχιση. Έλληνες ορειβάτες έχουν έρθει στην περιοχή για ανάβαση στις κορυφές όχι για τη διάσχιση. Μετά από πρόσκληση του Κώστα Κομματά και του Θανάση Ρούσου συμμετείχα σε ένα άκρως εντυπωσιακό trekking τεσσάρων ημερών στην περιοχή Svaneti της Γεωργίας. Ο Κώστας Κομματάς αφιέρωσε πολλές ώρες στην προετοιμασία της εξόρμησης.
Από την πολη Κουταισι -όπου φθάσαμε με το αεροπλάνο- μέχρι την πόλη Μέστια η οδήγηση είναι πάρα πολύ δύσκολη. Για καλή μας τύχη βρήκαμε έναν εξαίρετο ερασιτέχνη οδηγό ο οποίος μας οδήγησε από τον καινούργιο δρόμο στη Μέστια. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τον καινούργιο δρόμο που πρότεινε να ακολουθήσουμε ο Κώστας Κομματάς, δεν τον ήξεραν ούτε οι ίδιοι οι Γεωργιανοί που γνωρίσαμε.
Περίληψη της διάσχισης
Αφού κοιμηθήκαμε μια βραδιά στην όμορφη Μέστια με τους πανύψηλους πύργους ξεκινήσαμε την επόμενη μέρα την διάσχιση. Κατά τη διάρκεια της διάσχισης ο ορειβάτης κινείται σε πολύ υψηλά μονοπάτια. Ο μέσος όρος του μέγιστου υψομέτρου που περπατήσαμε ήταν στα 2308 Μ. Βασικά η διάσχιση ενώνει απομονωμένα χωριά που βρίσκονται σε κοιλάδες. Τα μονοπάτια περνάνε πάνω από ράχες βουνών και “πέφτουν” από την άλλη μεριά του βουνού. Η συνολική απόσταση ήταν 60,3 χλμ. Η συνολική υψομετρική διαφορά ήταν 3032 Μ. Συνολικά περπατήσαμε 31,6 ώρες αλλά αργά και με πολλά διαλείμματα λόγω διαφόρων προβλημάτων.
Συνοπτικά τα δεδομένα έχουν ως εξής:
- Από Mestia για Zambezi
Το μέγιστο υψόμετρο την πρώτη μέρα πορείας ήταν στα 1912 μ. η απόσταση ήταν 16,8 χλμ., η υψομετρική διαφορά ήταν στα 637 μ.
- Από Zambezi για Adishi
Το μέγιστο υψόμετρο την δεύτερη μέρα ήταν στα 2480 μ. η απόσταση ήταν 11,2 χλμ., η υψομετρική διαφορά ήταν στα 1021 μ.
- Από το Adishi για Chalde
Το μέγιστο υψόμετρο την τρίτη μέρα πορείας ήταν στα 2726 μ. η απόσταση ήταν 15,6 χλμ., η υψομετρική διαφορά ήταν στα 699 μ.
- Από τον Chalde για Usguli
Το μέγιστο υψόμετρο την τέταρτη μέρα πορείας ήταν στα 2166 μ. η απόσταση ήταν 16,6 χλμ., η υψομετρική διαφορά ήταν στα 675 μ.
Όπως προαναφέρθηκε, συνολικά περπατήσαμε 31,6 ώρες στα βουνά. Πιο αναλυτικά:
Πρώτη μέρα διάσχισης. Από την Mestia στο Zambezi.
Θεόρατοι υψώνονται οι πύργοι της Μέστια σαν καμπαναριά εκκλησιάς. Σπίτια πολεμίστρες όπως στην Μάνη και στο Σαν Τζιμινιάνο/ San Tsiminiano της Ιταλίας, (για όσους ξέρουν). Απότομες κορυφές υψώνονται δίπλα μας. Στην αρχή ακολουθούμε χωματόδρομο και πολύ αργότερα μπαίνουμε σε μονοπάτι. Η Μέστια συνεχώς επεκτείνεται λόγω του τουρισμού. Θαυμάζουμε τις κορυφές της Usba και South Usba αριστερά μας που είναι στα 4057 μ., 4118 μ. και Tetnuldi 4858 μ. ευθεία μπροστά μας καθώς και τα χωριά του Svaneti. Πίσω από αυτές τις κορυφές βρίσκονται τα Ρωσογεωργιανά σύνορα. Καθοδόν συναντάμε Κινέζους και Ισραηλινούς ορειβάτες.
Σε 9,2 χλμ απόσταση από τον προορισμό μας -που είναι το χωριό Zhabeshi- φθάνουμε σένα ύψωμα όπου η θέα του βουνού Tetnuldi. είναι εκπληκτική. Σ’ αυτό ακριβώς το επίκαιρο σημείο έχει στήσει τον πάγκο του ένας μικροπωλητής που πουλάει αναψυκτικά, φρούτα ρίγανη και καφέδες. Κάνουμε στάση να θαυμάσουμε την απεραντοσύνη της φύσης και την μεγαλοπρέπεια του βουνού.
Τελικά, φθάνουμε στο Zhabeshi. Μας υποδέχεται η κα Θεοδώρα. Η κα Θεοδώρα, πρώην δασκάλα, έχει την αδελφή της που ζει στην Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, μιλάει Ελληνικά. Από τη στιγμή που θα ζητήσουμε βραδινό φαγητό δεν μπορούμε μετά να αναιρέσουμε. Ήδη τα έχουν ετοιμάσει. Όταν την ενημερώνουμε ότι θα φάμε μόνο δύο άτομα αντί για τρεις κάνει μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας. Το δείπνο ετοιμάζεται, τρώνε οι δύο αλλά πληρώνουμε για τρείς. Η συμφωνία είναι συμφωνία. Οι τοίχοι είναι από νοβοπάν εντελώς ψεύτικοι. Η παραμικρή κίνηση στο δωμάτιο ακούγεται. Τα δωμάτια έχουν δημιουργηθεί μέσα στον πέτρινο πύργο.
Δεύτερη μέρα διάσχισης Από το Zhabeshi στο Adishi.
Στη διαδρομή συναντάμε ορειβάτες από Ισραήλ, Ισπανία, Κίνα, Βραζιλία, Ινδία, Γερμανία κ.α. Παραδόξως ούτε ένας Αμερικανός. Ξεκινάνε από τον ξενώνα οι Κινεζουλες με μικρά σακίδια και λίγο νερό. Μένουμε έκπληκτοι. -«Έτσι γίνονται τα ατυχήματα» λέει ο Κώστας. Δύο επιλογές στο μονοπάτι, κάνουμε την ευκολότερη επιλογή. Στο μονοπάτι συναντάμε τον Κινέζο ορειβάτη Ippo. Μπαίνουμε μέσα σε πυκνή βλάστηση. Ο Κινέζος ορειβάτης αρχίζει και χάνει τις αισθήσεις του. Τον παίρνουμε μαζί μας για να ανέβει και να κατέβει με ασφάλεια το βουνό. Στη διαδρομή περνάμε από το χιονοδρομικό κέντρο Tetnuldi. Το lift φθάνει μέχρι τα 3183 μ. Τον κερνάμε ότι έχουμε και του δίνουμε φάρμακα. Όλοι μαζί κατεβαίνουμε στο χωριό Adishi μέσα από ένα δάσος.
Τρίτη μέρα διάσχισης. Από το Adishi στο Khalde η στο Iprali.
Το ξεκίνημα γίνεται από το χωριό Adishi και αξίζει να πούμε δυο λόγια. Μονοπάτια αντί για δρόμους μέσα στο χωριό Adishi γεμάτα κοτρόνες, δεν μπορείς να περπατήσεις. Σκουπίδια ριγμένα κάτω, πολλά μπουκάλια και μεταχειρισμένα πλαστικά γάντια μιας χρήσης, δεν τα μαζεύει κανείς. Όλα σχεδόν τα σπίτια έχουν μετατραπεί σε ξενώνες. Στην είσοδο του μονοπατιού στέκεται μια κυρία και περιμένει πελάτες για τον ξενώνα της. Εμείς έχουμε κλείσει ήδη. Σπίτια φτωχικά με πέτρα απ’ έξω, μέσα ξύλινα όλα. Στους τοίχους δεν υπάρχουν πίνακες ζωγραφικής η φωτογραφίες. Τοίχοι γυμνοί. Μια γουρούνα με έξη μικρά γουρουνάκια “σουλατσαρει” κατά το κοινώς λεγόμενο, στα μονοπάτια του χωριού.
Από την άλλη μεριά το φαγητό εκπληκτικό και υπερβολικό. Είμαστε τρεις αλλά υπάρχει φαγητό για έξη άτομα. Όσοι έχουν αφήσει σχόλια στο booking λένε τα καλύτερα λόγια για το φαγητό της Γεωργίας. Αναρωτιέμαι από πόσο μακριά έρχονται τα καρπούζια, τα ζαρζαβατικά κ.α. Εδώ πάνω δεν υπάρχουν καλλιέργειες μόνο άφθονο γρασίδι για τις αγελάδες. Γυναίκες μαυροντυμένες μαγειρεύουν. Συμπεριφορά άψογη. Τις διαπραγματεύσεις στα αγγλικά τις κάνει ο νεαρός γιός τους. Στο προαύλιο κομμένοι κορμοί δέντρων χρησιμεύουν ως τραπέζια και καρέκλες. Πύργοι παντού που σε άλλες εποχές χρησίμευαν ως αμυντικά οχυρωματικά έργα της κάθε οικογένειας. Τοπίο υπερβατικό. Κοντά στο Adishi υπάρχει και καντίνα με σούπες και αναψυκτικά. Η πόρτα της καμπίνας είναι παρμένη από ξενοδοχείο με αριθμό δωματίου 204!
Από την αρχή του Adishi περπατάμε 5 χλμ. κατά μήκος μιας πανέμορφης κοιλάδας μέχρι να φθάσουμε στο ποτάμι. Η θέα του βουνού Tetnuldi (4858 m.) είναι εκπληκτική. Το πέρασμα του ποταμού εγκυμονεί κινδύνους. Έχουμε μαζί μας και δεύτερα αθλητικά παπούτσια για να περάσουμε το ποτάμι Adishchala. Σε περίπτωση πτώσης στο ποτάμι και παράσυρσης από αυτό ενδέχεται ο ορειβάτης είτε να πνιγεί είτε να ξεπαγιάσει. Ιδίως όταν έχει βρέξει το ποτάμι φουσκώνει. Ευτυχώς οι καβαλάρηδες σε βοηθούν να διασχίσεις το ποτάμι έναντι υψηλού βεβαίως τιμήματος.
Αμέσως μετά το πέρασμα αρχίζει η ανηφόρα και φθάνουμε στο υψηλότερο σημείο της διάσχισης στα 2721 μέτρα. Δεξιά οι κορυφές είναι όλες πάνω από 3000 μέτρα. Αμέσως μετά αρχίζει μια ατέλειωτη κατηφόρα μέχρι το χωριό Khalde. Βαδίζουμε από το Adishi προς την Khalde κοντά στο Iprali. Άκρως εντυπωσιακός ο παγωμένος καταρράκτης Adishi. Σε περίπτωση βροχής χρειάζεται η αδιάβροχη τσάντα. Συνεχίζουμε στην κατηφόρα με ατέλειωτα καγκέλια μέχρι να φθάσουμε σε μια κοιλάδα. Από εκεί και ύστερα συνεχίζουμε δίπλα στο ποτάμι Khaldeschala. Κατάκοποι φθάνουμε στο Khalde όπου συναντάμε ορειβάτες από διάφορες χώρες.Το βράδυ πιάνουμε την κουβέντα. Η διευθύντρια του ξενώνα μας παίζει και τραγουδά παραδοσιακές μελωδίες της Γεωργίας!
Τέταρτη μέρα πορείας. Από το Khalde στο Usguli.
Το βράδυ στο Khalde η κουβέντα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Η ομάδα εντελώς ανομοιογενής. Ένας Ιταλός που ζεί, δουλεύει στην Κίνα, παντρεμένος με Κινέζα. Μια Αυστριακή από πατέρα Αυστριακό και μητέρα από την Κόστα Ρίκα. Ένας Ρώσος κινηματογραφιστής. Ένας Γάλλος ορειβάτης που είχε περάσει το ποτάμι με τα πόδια. Δύο Κινέζοι που ήρθαμε παρέα. Και τέλος τρείς Έλληνες. Συζητάμε για θέματα εθνικής ταυτότητας και αντιλήψεων. Αναρωτιέμαι πού αλλού θα μπορούσε να βρεθεί ένα τέτοιο ανομοιογενές γκρουπ να συζητάει για δύσκολα θέματα. Από το Khalde κατευθυνόμαστε προς το χωριό Iprali και εν συνεχεία προς το χωριό Lalkhori και Davberi. Περνάμε τη γέφυρα του ποταμού. Ενώ υπολογίζαμε ότι θα περπατήσουμε αρκετά χιλιόμετρα στην άσφαλτο τελικά βρήκαμε ένα πολύ ωραίο μονοπάτι που κινείται παράλληλα με τον δρόμο.
Προσπερνάμε το χωριό με την πέτρινη γέφυρα και συνεχίζουμε για Usguli. Ξαφνικά ένας φράχτης μας κλείνει το δρόμο. Περνώντας τον φράχτη ερχόμαστε αντιμέτωποι με Καυκασιανά σκυλιά. Τα καλοπιάνω με λιχουδιές, σοκολάτες κ.α. για να μας αφήσουν να περάσουμε σιγά σιγα. Λέγεται ότι οι φιλίες ξεκινάνε από το στομάχι. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο συναντάμε Τούρκους ορειβάτες από την Σμύρνη. Ήδη έχουμε «αδελφοποιηθεί» με δύο Κινέζους ορειβάτες και πάμε όλοι μαζί. Μας εκπλήσσει το γεγονός ότι ο ένας νεαρός Κινέζος ορειβατεί σε αυτήν την περιοχή χωρίς να γνωρίζει καθόλου Αγγλικά. Ευτυχώς βρήκε τον μεγαλύτερο σε ηλικία Κινέζο που είναι “γάτα” κατά το κοινώς λεγόμενο. Φθάνουμε κατάκοποι στο Usguli.
Usguli, Svaneti region
Το χωριό Usguli είναι το υψηλότερο χωριό της Ευρώπης καθώς βρίσκεται σε υψόμετρο 2100 Μ. -2200 Μ. Μεσαιωνικοί πύργοι που κτίσθηκαν μεταξύ 9ου και 12ου αιώνα για αμυντικούς λόγους κυριαρχούν στο ορίζοντα.
Τα ήθη και τα έθιμα του χωριού σκληρά έως απάνθρωπα. Μοιρολατρία, πατερναλιστική αντίληψη των μεγαλύτερων σε ηλικία ανδρών, γεροντοκρατία, καταπίεση των γυναικών, προγονολατρεία, συγκερασμός του χριστιανισμού με τον ανιμισμό και την λατρεία των πνευμάτων, πολεμοχαρή συμπεριφορά των κατοίκων, απαγωγές γυναικών κ.α. Δεν γνωρίζω σε ποιον βαθμό άλλαξαν αυτά με την έλευση του τουρισμού. Τον χειμώνα το χωριό κατακλύζεται από χιόνι μέχρι δύο μέτρα για έξη ολόκληρους μήνες. Διακόσιοι περίπου κάτοικοι αψηφούν το κρύο και παραμένουν στο χωριό έχοντας εφοδιασθεί με προμήθειες από το καλοκαίρι!
Πανύψηλοι πύργοι ρίχνουν τη σκιά τους στους κατοίκους και στους τουρίστες. Δεκάδες καταλύματα και εστιατόρια. Δρόμοι γεμάτοι λάσπες. Το ποτάμι ορμητικό. Αγελάδες κυκλοφορούν ελεύθερα στα σοκάκια, κάνουμε στην μπάντα για να περάσουν. Σκυλιά μεγαλόσωμα τρέχουν ξαμολημένα στους γύρω λόφους. Πλήθος μαυροντυμένων κατεβαίνει από το ξωκλήσι του λόφου. Αναρωτιόμαστε για ποιον λόγο τέτοιο πλήθος. Μαθαίνουμε ότι κάποιος σημαντικός άνθρωπος έχει πεθάνει και μόλις τελείωσε η κηδεία του. Εμείς ανεβαίνουμε φορτωμένοι και εξαντλημένοι από την τετραήμερη διάσχιση να βρούμε το κατάλυμα μέσα στον λαβύρινθο από σπίτια ενώ οι μαυροντυμένοι κατεβαίνουν. Το εθνολογικό μουσείο είναι δίπλα μας. Η πόρτα ξεχαρβαλωμένη. Ένα τηλέφωνο απ’ έξω για όποιον θέλει να επισκεφθεί το μουσείο. Πολυάριθμα τα παραδοσιακά εστιατόρια αλλά εμείς καταλήγουμε να πάμε σε ένα σούπερ μοντέρνο. Τσιμέντο παντού αλλά χωρίς σοβά. Τεράστιο το εστιατόριο αλλά είμαστε οι μόνοι ξένοι πελάτες. Το σερβίρισμα του φαγητού εντυπωσιακό λες και είμαστε σε εστιατόριο υψηλής μαγειρικής σε κάποια μεγαλούπολη. Δεν περιμένουμε τέτοιο εστιατόριο εδώ πάνω. Στο διπλανό τραπέζι πέντε Γεωργιανοί πίνουν ασταμάτητα και φωνασκούν. Άλλοτε καθισμένοι και άλλοτε όρθιοι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σηκώνονται κάπου κάπου όρθιοι και μετά ξανακάθονται. Μόλις πέσει το σκοτάδι ανάβει στον λόφο ένας τεράστιος σταυρός ορατός από πολύ μακριά. Είναι η εκκλησία της Παναγίας. Επιστρέφουμε στο κατάλυμα με τους φακούς στο κεφάλι μέσα στους λασπωμένους δρόμους. Ώρα για ύπνο.
Την άλλη μέρα το πρωί επισκεπτόμαστε την εκκλησία της Παναγίας Λαμαρία. Η Λαμαρία συνδέεται με μια προχριστιανική θεότητα την Μπαρμπολ. Μια μαρσουτκα /βαν μεσαίου μεγέθους έρχεται να μας μεταφέρει στην κωμόπολη Μεστια. Το τιμόνι από την λάθος μεριά από δεξιά. Ο οδηγός όταν κάνει προσπέραση αναγκάζεται να την κάνει χωρίς να βλέπει καλά! Δρόμος γεμάτος νεροφαγώματα, πολλές στροφές, αγελάδες μετακινούνται ελεύθερα πάνω στον δρόμο και εμποδίζουν τους οδηγούς, τοπίο αλλόκοτο.
Dede: κινηματογραφικό έργο 2017. Μια ταινία για το εξωτικό Usguli της Γεωργίας
Κέρδισε το πρώτο βραβείο στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Batumi International Arthouse film festival και το βραβείο της UNESCO στο Asia Pacific screen awards.
Κατά τη διάρκεια της διαμονής μας στη Μεστια πήγα στο σινεμά της κωμόπολης. Το ίδιο το σινεμά ήταν μια αποκάλυψη για τους θεατές. Βρίσκεται στον πρώτο όροφο ενός κτιρίου και όχι στο ισόγειο. Αντί για αναψυκτικά και ποπ κορν ο θεατής μπορεί να αγοράσει χυμό από βατόμουρα η μπύρα. Οι καρέκλες δεν είναι οι γνωστές πολυθρόνες των ελληνικών κινηματογράφων αλλά σεζλονγκ σαν αυτές που χρησιμοποιούνται στα beach bar στην άμμο. Η είσοδος του κινηματογράφου είναι μια απλή πόρτα σπιτιού. Οι θεατές προέρχονται “από όλες τις φυλές του Ισραήλ” κατά το κοινώς λεγόμενο.
Η δεύτερη έκπληξη είναι το ίδιο το έργο που γυρίστηκε το 2017. Το έργο διαδραματίζεται στο απομονωμένο χωριό Usguli του Καυκάσου. Οι ηθοποιοί είναι κάτοικοι του χωριού. Μια νεαρή γυναίκα προσπαθεί να αψηφήσει αιώνες αυστηρής παράδοσης στο απομακρυσμένο χωριό της που βρίσκεται στα βουνά του Καυκάσου. Η σκηνοθέτρια του έργου Mariam Khatchvani “δεν χαρίζει κάστανα” κατά το κοινώς λεγόμενο. Δείχνει με μεγάλη σκηνοθετική ικανότητα την μοιρολατρία που επικρατεί στο χωριό, την πατερναλιστική αντίληψη των μεγαλύτερων σε ηλικία ανδρών, την καταπίεση των γυναικών, την προγονολατρεία, τον συγκερασμό του χριστιανισμού με τον ανιμισμό και την λατρεία των πνευμάτων, την πολεμοχαρή συμπεριφορά των κατοίκων, τις φοβερά αντίξοες χειμερινές συνθήκες του χωριού που βρίσκεται σε υψόμετρο 2200 Μ. και άλλα πολλά. Ο παππούς αποφασίζει ποιον θα παντρευτεί η εγγονή του και συνάπτει συμφωνίες με άλλες οικογένειες. Αγάπες και έρωτες έχουν δευτερεύουσα σημασία μπροστά στην τιμή της οικογένειας που έχει δώσει τον λόγο της. Η λογοδοσμένη νύφη έχει πολύ μικρή δυνατότητα να αλλάξει τα πράγματα. Για όσα άσχημα συμβαίνουν στο χωριό εννοείται ότι φταίνε οι νεαρές γυναίκες. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή του έργου όταν εισβάλει στην αίθουσα η γηραιά πεθερά και κατηγορεί την νύφη λέγοντας: “εξαιτίας σου σκοτώθηκαν δύο άνδρες και θέλεις να σκοτωθεί και τρίτος;”
Συνηθισμένο έθιμο είναι και απαγωγή γυναικών από τους αγαπητικούς. Η γυναίκα εξαναγκάζεται να παντρευτεί αυτόν που της υποδεικνύουν οι γηραιότεροι για να μην αλληλοσφαχθουν οι φατρίες. Τον πρώτο λόγο έχει ο παππούς Dede, εξου και το όνομα του έργου .
Εθνολογικό Μουσείο Μέστιας
Αξίζει μία επίσκεψη στο εθνολογικό μουσείο. Όπως ανέφερε ο καθηγητής David Lordkipanidze, Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Μουσείου της Γεωργίας:
«Δεδομένης της γεωγραφικής της θέσης, η Γεωργία αποτελεί εδώ και καιρό ένα φυσικό σταυροδρόμι για πολλούς ισχυρούς πολιτισμούς. Παρ’ όλα αυτά, η πολιτιστική ταυτότητα της χώρας παρέμεινε άθικτη, ενώ η χώρα ανέπτυξε σταθερά ενδιαφέρον για τον δυτικό κόσμο. Είναι δύσκολο να βρει κανείς ένα πλαίσιο οπουδήποτε αλλού στον κόσμο όπου η φύση και η πολιτιστική κληρονομιά έχουν διατηρηθεί τόσο καλά και έχουν συγχωνευθεί τόσο οργανικά. Από την αρχαιότητα, ξένοι ταξιδιώτες και ιστορικοί έχουν επικαλεστεί την περιοχή ως μοναδική και κάθε επισκέπτης μένει έκπληκτος από τους Σβανετιανούς πύργους και τα βουνά, που παραμένουν σύμβολα αυτής της συγχώνευσης φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Η περιοχή υπήρξε μια στρατηγική πύλη προς τη χώρα σε όλη τη μακρά και θυελλώδη ιστορία της Γεωργίας. Συνδέεται με τη φύλαξη των θησαυρών – και ενώ το Σβανέτι δεν είναι μόνο ο πιστός φύλακας των γεωργιανών θησαυρών, είναι ένα οργανικό μέρος ενός ενιαίου γεωργιανού πολιτισμού και – παρά τη γεωγραφική του θέση – έχει διαδραματίσει ενεργό ρόλο στις παγκόσμιες διαδικασίες”.
Ο αρχαίος Έλληνας γεωγράφος Στράβων είχε γράψει: “Οι Σοάνες είναι ίσως ανώτεροι από όλες τις φυλές σε δύναμη και θάρρος. Είναι κυρίαρχοι της γύρω περιοχής και καταλαμβάνουν τα υψώματα του Καυκάσου πάνω από τη Διοσκουρία. Έχουν έναν βασιλιά και ένα συμβούλιο τριακοσίων ατόμων. Λέγεται ότι μπορούν να συγκεντρώσουν έναν στρατό διακοσίων χιλιάδων ανδρών, καθώς όλος ο λαός τους αποτελείται από μαχητές, αλλά όχι κατανεμημένους σε συγκεκριμένες τάξεις”.(Στράβων, Γεωγραφία, XI. 2. 19).
H επιστροφή στο Κουταισι
Ξεκινήσαμε στις 10.00 από Mestia και φθάσαμε μετά από τρείς ώρες με ταξί στο Ζουγκντινι. Ο οδηγός έκανε επικίνδυνη προσπέραση παρόλο που πίσω του ακριβώς ερχόταν περιπολικό. Οι αστυνομικοί του ζήτησαν την άδεια οδήγησης. Ο οδηγός μίλησε στους αστυνομικούς με απρέπεια καπνίζοντας τσιγάρο! Ήταν κάτι αδιανόητο για τα Ελληνικά δεδομένα. Εν τέλει τον άφησαν να συνεχίσει το ταξίδι. Ο δρόμος ήταν χάλια στην αρχή από τσιμέντο και χωρίς άσφαλτο. Σε αρκετά σημεία γίνονταν χωματόδρομος και μετά ξανά τσιμεντοδρομος! Με τα πολλά και αφού σε αρκετά σημεία ανησυχούσαμε φθάσαμε επιτέλους στην πόλη Ζουγκντινι. Κάναμε έναν περίπατο για να ξεπιαστούμε, φάγαμε και πήραμε το τραίνο για την πρωτεύουσα. Το τραίνο πήγαινε αργά με 30-40 χλμ την ώρα. Μετά από 7 ώρες ταξίδι φθάσαμε στην πρωτεύουσα τα μεσάνυχτα. Ευτυχώς το ξενοδοχείο μας ήταν ακριβώς απέναντι από τον σταθμό.
Επίλογος
Αποκομίσαμε πλούσιες εμπειρίες από τη φύση της περιοχής, συναντήσαμε ορειβάτες από πολλές χώρες του κόσμου και μιλήσαμε με τους ντόπιους. Μας αρέσει να περπατάμε σε άγρια μέρη για να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι εκτός από τον τεχνητό και τεχνολογικό κόσμο μας υπάρχει και ένας άλλος κόσμος άγριας ομορφιάς και για μένα προσωπικά- δεν ξέρω τι πιστεύουν οι άλλοι- θεϊκής δημιουργίας. Η καλύτερη περίοδος για τη διάσχιση είναι από τον Ιούλιο μέχρι τις 15/20 Σεπτεμβρίου.
Στοιχεία επικοινωνίας σε περίπτωση που θελήσετε να το αναδημοσιεύσετε.
Κωνσταντίνος Κουκουρής koukourisk@gmail.com 0030-6988689051
