Αυτός ο αγώνας αποτελούσε μία πρόκληση. Ο κάθε συμμετέχων ποδηλάτησε με το δικό του ρυθμό του και πέρασε καλά. Δεν χρειάζονταν να ακολουθήσουμε μία συγκεκριμένη σειρά. Διαλέγαμε εμείς τη διαδρομή μας και «μαζεύαμε» όσα πιο πολλά σημεία μπορούσαμε μέσα στον στο συγκεκριμένο χρόνο. Η χρήση GPS συμπεριλαμβανομένων και των κινητών απαγορεύονταν. Οι αθλητές έπρεπε να επιστρέψουν μέσα το συγκεκριμένο χρόνο των δύο η τεσσάρων ωρών. Δεν υπήρχαν επιβλέποντες στον αγώνα. Ο ποδηλάτης πρέπει να πάρει μαζί του φαγητό, νερό, εξτρά ρούχα, πυξίδα, σφυρίχτρα, αδιάβροχα, εργαλεία για να αλλάξει τα λάστιχα αν σκάσει το λάστιχο της ρόδας. Ο αθλητής πρέπει να βάλει ένα ταμπλό πάνω στο ποδήλατο του για να τον βοηθήσει στην ανάγνωση του χάρτη. Χωρίς αυτό θα ταλαιπωρηθεί με την ανάγνωση του χάρτη γιατί τα χέρια του είναι απασχολημένα με το τιμόνι. Ο χάρτης ήταν 1:25000 και αυτό σημαίνει ότι κάθε ένα εκατοστό πάνω στο χάρτη αντιστοιχούσε με 250 μέτρα στο πεδίο. Ποδηλάτησα τη διαδρομή δύο φορές. Την πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του αγώνα και τη δεύτερη μετα τον αγώνα για να ελέγξω τη διαφορά. Τη πρώτη φορά έκανα ποδήλατο για 2 ω.16’ με ταχύτητα 7.7 χλμ. και κάλυψα 11,1 χλμ. μαζί με τα πισωγυρίσματα κατά τη διαδικασία του προσανατολισμού. Τη δεύτερη φορά που ήμουν και πιο κουρασμένος ποδηλάτησα 1 ω. 34’ με ταχύτητα 7.6 χλμ. την ώρα και κάλυψα 9,8 χλμ. Βλέπουμε λοιπόν ότι ξόδεψα σχεδόν τρία τέταρτα της ώρας παραπάνω την πρώτη φορά όταν η διαδρομή μου ήταν εντελώς άγνωστη. Επίσης έκανα 1,3 χλμ. επιπλέον την πρώτη φορά μαζί με τα πισωγυρίσματα κατά τη διαδικασία του προσανατολισμού.
